"Het is - men raadt het al - niet de tegenstelling tussen subject en object die mij hier bezighoudt: dit onderscheid laat ik over aan de kennistheoretici, die in de strikken van de grammatica (de metafysica voor het volk) zijn blijven steken. Het is al helemaal niet de tegenstelling tussen het 'ding-op-zichzelf' en verschijning: want wij 'kennen' bij lange na niet genoeg om dit soort onderscheid te mogen maken. Wij hebben helemaal geen orgaan voor het kennen, voor de 'waarheid': wij 'weten' (of geloven of beelden ons in) precies zoveel als in het belang van de mensenkudde, van de soort, nuttig kan zijn: en zelfs wat hier 'nuttigheid' genoemd wordt, is uiteindelijk ook maar een geloof, een inbeelding en misschien juist die allernoodlottigste domheid waaraan wij eens te gronde zullen gaan." (Nietzsche, De Vrolijke Wetenschap, 354)
"The key insight gained by the last three decades of research on complex adaptive systems offers a contrary view: that the variation presented to natural selection is not always random. Experiments show that 'random' mutations are often not unbiased; instead, variation is governed by geometry and physics; and most important, variations are often shaped by the possibilities inherent in the recurring patterns of self-organization (a la whirlpool vortex). [...] This flips the traditional view. In the old view, the internal (the source of mutation) created change, while the external (the environmental source of adaptation) selected or directed it; in the new view, the external (physical and chemical constraints) creates forms, while the internal (self-organizataion) selects or directs them." (Kelly 2010, What Technology Wants, p. 120)
.png)
"Want, mijne heren filosofen, laten we voortaan beter oppassen voor de gevaarlijke oude begripsfabel, die kwam aanzetten met een 'zuiver, willoos, pijnloos, tijdloos kennissubject', laten we oppassen voor de vangarmen van zulke tegenstrijdige begrippen als 'zuivere rede', 'absolute geest', 'kennis op zichzelf': - hier wordt steeds een denkactiviteit verlangd van een oog dat zelfs niet gedacht kan worden, een oog dat totaal geen richting mag hebben, waarbij de actieve en interpreterende krachten geblokkeerd, afwezig moeten zijn, krachten die het zien hoe dan ook pas tot zien-van-iets maken, hier wordt dus steeds een ongerijmdheid en onzinnigheid van het oog verlangd. Er bestaat alleen maar een perspectivisch zien, alleen maar een perspectivisch 'kennen'; en hoe meer affecten we over een zaak aan het woord laten, hoe meer ogen, verschillende ogen, we voor dezelfde zaak weten te gebruiken, des te vollediger zal ons 'begrip' van deze zaak, onze 'objectiviteit' zijn." (Nietzsche, De Genealogie van de Moraal, pp. 114-115)
"Een filosoof: dat is een mens die voortdurend ongewone dingen beleeft, ziet, hoort, vermoedt, hoopt, droomt; die door zijn eigen gedachten wordt getroffen als door iets dat van buiten, van boven en van beneden komt, als door voor hem typische gebeurtenissen en bliksems; die misschien zelf een onweer is dat van nieuwe bliksemschichten zwanger gaat; een noodlottige mens rondom wie het altijd dondert en gromt en scheurt en onguur toegaat. Een filosoof: ach, een wezen dat dikwijls voor zichzelf wegloopt, dikwijls vrees voor zichzelf heeft - maar te nieuwsgierig is om niet altijd weer 'tot zichzelf te komen'..." (Nietzsche, Voorbij goed en kwaad, par. 292)
“The causes of production of great men lie in a sphere wholly inaccessible to the social philosopher. He must simply accept geniuses as data, just as Darwin accepts his spontaneous variations. For him, as for Darwin, the only problem is, these date being given, how does the environment affect them, and how do they affect the environment? Now, I affirm that the relation of the visible environment to the great man is in the main exactly what it is to the "variation" in the Darwinian philosophy. It chiefly adopts or rejects, preserves or destroys, in short selects him. And whenever it adopts and preserves the great man, it becomes modified by his influence in an entirely original and peculiar way. He acts as a ferment, and changes its constitution, just as the advent of a new zoölogical species changes the faunal and floral equilibrium of the region in which it appears.” (James 1980, Great Men, Great Thoughts, and the Environment, p. 445)
"Het grondbeginsel van alle kennis is dat het gekende ding niet zomaar het gekende ding is, dat de dingen niet zijn wat zij zijn en aanvankelijk bleken te zijn, maar zelfs niet wat ze zullen blijken te zijn." (Cornelis Verhoeven, Inleiding tot de Verwondering, p. 27)
"Wie wil leven, moet vechten, en wie in deze wereld van eeuwige strijd niet vechten wil, die zal het leven niet kunnen houden, want hij verdient het niet. En zelfs wanneer dit wreed was, dan zullen wij het toch hebben te aanvaarden, omdat de toestanden nu eenmaal zo zijn, en niet anders. Maar zeker is wel, dat het wreedste lot dat is van de man, die zich verbeeldt, dat hij de natuur zou kunnen overwinnen, en haar in werkelijkheid alleen maar bespot." (p. 358)
"A foreign publisher of my first book [The Selfish Gene (1976)] confessed that he could not sleep for
three nights after reading it, so troubled was he by what he saw as its
cold, bleak message. Others have asked me how I can bear to get up in
the mornings. A teacher from a distant country wrote to me reproachfully
that a pupil had come to him in tears after reading the same book,
because it had persuaded her that life was empty and purposeless. He
advised her not to show the book to any of her friends, for fear of
contaminating them with the same nihilistic pessimism. Similar
accusations of barren desolation, of promoting an arid and joyless
message, are frequently flung at science in general, and it is easy for
scientists to play up to them. My colleague Peter Atkins begins his book
The Second Law (1984) in this vein:
We are the children of chaos, and the deep structure of change is decay.
At root, there is only corruption, and the unstemmable tide of chaos.
Gone is purpose; all that is left is direction. this is the bleakness we have
to accept as we peer deeply and dispassionately into the heart of the
Universe.
But such very proper purging of saccharine false purpose; such laudable
tough-mindedness in the debunking of cosmic sentimentality must not
be confused with a loss of personal hope. Presumably there is indeed no
purpose in the ultimate fate of the cosmos, but do any of us really tie our
life's hopes to the ultimate fate of the cosmos anyway? Of course we don't;
not if we are sane. Our lives are ruled by all sorts of closer, warmer,
human ambitions and perceptions." (Dawkins, Unweaving the Rainbow, p. 9)
"We have the impression that invention, intention, and conscious decision making play a crucial part in crafting our humanity, but perhaps that just isn't so." (Hughes 2011, On the Origin of Tepees, p. 96)
"4.1122 The Darwinian theory has no more to do with philosophy than has any other hypothesis of natural science.
4.113 Philosophy limits the disputable sphere of natural science." (Wittgenstein, Tractatus)
"67. I can think of no better expression to characterize these
similarities than 'family resemblances'; for the various resemblances
between members of a family: build, features, colour of eyes, gait,
temperament, etc. etc. overlap and criss-cross in the same way.—
And I shall say: 'games' form a family.
And for instance the kinds of number form a family in the same way.
Why do we call something a 'number'? Well, perhaps because it
has a—direct—relationship with several things that have hitherto
been called number; and this can be said to give it an indirect relationship
to other things we call the same name. And we extend our concept
of number as in spinning a thread we twist fibre on fibre. And
the strength of the thread does not reside in the fact that some one
fibre runs through its whole length, but in the overlapping of many
fibres.
But if someone wished to say: "There is something common to all
these constructions—namely the disjunction of all their common
properties"—I should reply: Now you are only playing with words.
One might as well say: 'Something runs through the whole thread—
namely the continuous overlapping of those fibres'." (Wittgenstein, Philosophical Investigations)
