Darwin owns Wittgenstein

"4.1122 The Darwinian theory has no more to do with philosophy than has any other hypothesis of natural science.

4.113 Philosophy limits the disputable sphere of natural science." (Wittgenstein, Tractatus)

 "67. I can think of no better expression to characterize these
similarities than 'family resemblances'; for the various resemblances
between members of a family: build, features, colour of eyes, gait,
temperament, etc. etc. overlap and criss-cross in the same way.—
And I shall say: 'games' form a family.
And for instance the kinds of number form a family in the same way.
Why do we call something a 'number'? Well, perhaps because it
has a—direct—relationship with several things that have hitherto
been called number; and this can be said to give it an indirect relationship
to other things we call the same name. And we extend our concept
of number as in spinning a thread we twist fibre on fibre. And
the strength of the thread does not reside in the fact that some one
fibre runs through its whole length, but in the overlapping of many
fibres.
But if someone wished to say: "There is something common to all
these constructions—namely the disjunction of all their common
properties"—I should reply: Now you are only playing with words.
One might as well say: 'Something runs through the whole thread—
namely the continuous overlapping of those fibres'." (Wittgenstein, Philosophical Investigations)

Door een beeld bevangen

"113 'Het is toch zo -' zeg ik telkens opnieuw bij mijzelf. Ik heb het gevoel of ik het wezen van de zaak zou begrijpen als ik mijn blik maar eenmaal heel scherp op dit feit kon instellen, als ik het in het brandpunt kon krijgen.

114 Tractatus Logico-Philosophicus (4.5): 'De algemene vorm van een bewering luidt: het is zo en zo'. - Dat is het soort bewering dat je ontelbare malen bij jezelf herhaalt. Je gelooft alsmaar de essentie van iets na te trekken en volgt in werkelijkheid alleen maar de vorm waardoor we het bekijken.

115 Een beeld hield ons gevangen. En we konden er niet uit, want het lag in onze taal, en het leek of die het alleen maar onverbiddelijk voor ons herhaalde." (Wittgenstein 1976, Filosofische Onderzoekingen, p. 85)

The river-bed of thoughts

"94. I did not get my picture of the world by satisfying myself of its correctness; nor do I have it because I am satisfied of its correctnes. No: it is the inherited background against which I distinguish between true and false.

95. The propositions describing this world-picture might be part of a kind of mythology. And their role is like that of rules of a game; and the game can be learned purely practically, without learning any explicit rules.

96. It might be imagined that some propositions, of the form of empirical propositions, were hardened and functioned as channels for such empirical propositions as were not hardened but fluid; and that this relation altered with time, in that fluid propositions hardened, and hard ones became fluid.

97. The mythology may change back into a state of flux, the river-bed of thoughts may shift. But I distinguish between the movement of the waters on the river-bed and the shift of the bed itself; though there is not a sharp division of the one from the other.

99. And the bank of that river consist partly of hard rock, subject to no alteration or only to an imperceptible one, partly of sand, which now in one place now in another gets washed away, or deposited." (Wittgenstein 1969, On Certainty, p.15)

Taal als stad

"Onze taal kan men als een oude stad beschouwen: een wirwar van steegjes en pleintjes, oude en nieuwe huizen waar in verschillende tijden stukken zijn aangebouwd; en dit alles omgeven door een groot aantal nieuwe buitenwijken met rechte, regelmatige straten en gelijkvormige huizen." (Wittgeinstein 1953, Filosofische Onderzoekingen, §18)

Geen ontkomen aan

"Here then I find myself absolutely and necessarily determin'd to live, but and talk, and act like other people in the common affairs of life. But notwithstanding that my natural propensity, and the course of my animal spirits and passions reduce me to this indolent belief in the general maxims of the world, I still feel such remains of my former disposition, that I am ready to throw all my books and papers into the fire, and resolve never more to renounce the pleasures of life for the sake of reasoning and philosophy." (Hume 1740, A Treatise of Human Nature, Part IV, §VII)

"De werkelijke ontdekking is die, welke mij in staat stelt met filosoferen op te houden wanneer ík dat wil. - De ontdekking die de filosofie tot rust brengt, zodat die niet meer wordt afgebeuld met vragen die achter de filosofie zelf een vraagteken plaatsen." (Wittgenstein 1953, Filosofische Onderzoekingen, §133)

"Het doel is niet vragen te beantwoorden, maar te ontkomen, eruit te komen. De beweging voltrekt zich altijd achter de rug van de denker om, of op het moment dat hij met zijn ogen knippert. Ontkomen, of het is al gebeurd, of het zal nooit gebeuren. Vragen zijn over het algemeen gericht op een toekomst (of een verleden). De toekomst van de vrouwen, de toekomst van de revolutie, de toekomst van de filosofie, enz. Maar intussen, terwijl men met deze vragen in een kringetje ronddraait, zijn er wordingen aan de gang die in stilte werken, die nauwelijks waarneembaar zijn. Nooit gebeuren de dingen daar waar je denkt, noch via de wegen die je denkt." (Deleuze 1977, Dialogen)

"Die stillsten Worte sind es, welche den Sturm bringen, Gedanken, die mit Taubenfüssen kommen, lenken die Welt." (Nietzsche 1889, Ecce Homo)

Het spel der memen

die Spiele bilden eine Familie

- Wittgenstein

"In merkwaardige tegenstelling tot het Grieksch met zijn gevarieerde en heterogene expressie voor de spelfunctie staat nu het Latijn met eigenlijk slechts één woord, dat het gansche gebied van spel en spelen uitdrukt; ludus, ludere waarvan lusus slechts een afleiding is. Daarnaast staat iocus, iocari, doch met de specifieke beteekenis van scherts, grap.

Het is opmerkelijk, dat ludus, ludere als algemeen woord voor spel, spelen in de Romaansche talen niet alleen niet overgaat, maar dat het daarin, voorzoover ik zie, zelfs nauwelijks eenig spoor achterlaat. In alle Romaansche talen, dus blijkbaar reeds in vroege periode, heeft het specifieke iocus, iocari zijn beteekenis tot die van spel, spelen verwijd, en ludus, ludere geheel en al verdrongen. De vormen zijn: Fransch jeu, jouer, Italiaansch giuoco, giocare, Spaansch juego, jugar, Portugeesch jogo, jogar, Roemeensch joc, juca. Of het verdwijnen van ludus aan phonetische of aan semantische oorzaken te wijten is geweest, blijve hier in het midden." (Huizinga 1938, Homo Ludens, p. 37)