De Fransman Joseph Pujol, met als artiestennaam Le Pétomane, bezat de uitzonderlijke gave winden te laten wanneer hij maar wilde. Eind 19e eeuw spreidde hij zijn talent ten tonele in de befaamde Parijse nachtclub De Moulin Rouge. Hij ruftte melodieën, blies kaarsen uit met zijn achterste en bespeelde aan zijn aars geplaatste blaasinstrumenten. Vele mensen, waaronder beroemdheden als Sigmund Freud en de Belgische koning Leopold II, kreeg hij hiermee aan het lachen. Pujol is de grondlegger van de petomanie, de kunst der flatulentie.
Een hedendaagse petomaan is de antiheld Mr Methane, het alter ego van de Brit Paul Oldfield:
Hij noemt zichzelf the worlds only performing flatulist en dankzij zijn vermogen to sing from both ends wordt hij door Sasha Baron Cohen omschreven als the emperor of anal emissions. "Mr Methane puts the art into fart."
Hij schopte het tot de halve finale van de Duitse talentenjacht Das Supertalent en bracht zijn eigen CD uit, getiteld: Anal Madness from the Man with the Rumbling Ring.
Ook Mark Retera, de maker van de DirkJan strips, kreeg lucht van het fenomeen en raakte geïnspireerd:
De analogie tussen grappen en scheten loopt wel lekker. Het ene moment kun je persen wat je wilt en komt er niks, het andere moment heb je moeite ze binnen te houden. Petomanen zijn schaars helaas, zowel qua grollen als qua protten. Maar oefening baart doorgaans kunst en de laxerende werking van deze masterclass valt niet te ontkennen.
Een digitale column naar aanleiding van mijn deelname aan de Werkgroep Satire, verzorgd door Leonardoleerstoelbekleder Wim de Bie.
