Verdwaald in een uithoek

"Als ik de verblinding en de ellende van de mens zie, als ik heel het zwijgende heelal aanschouw, en de mens zonder licht, aan zichzelf overgelaten en als verdwaald in deze uithoek van de wereld, zonder dat hij weet wie hem daar heeft neergezet, wat hij er is komen doen, wat er na zijn dood van hem zal worden, onbekwaam tot enige kennis, dan slaat de angst mij om het hart, als iemand die men in zijn slaap naar een verlaten en schrikwekkend eiland heeft gebracht en die wakker wordt zonder te weten daar hij is en zonder mogelijkheid om eraf te komen. En dan verbaast het mij dat men niet wanhopig wordt over zulk een ellendige toestand. Ik zie andere mensen bij mij, van hetzelfde slag. Ik vraag hun of zij beter zijn ingelicht dan ik. Zij zeggen mij: nee. En dan zien die ongelukkige verdwaalden om zich heen en zij ontdekken een paar aardige dingen, en zij geven er zich aan over en hechten er zich aan." (Pascal 1963, Gedachten, p. 176)